خیاطی یا دوزندگی یکی از قدیمی‌ترین هنرهای منسوجات پدید آمده در دوران پارینه‌سنگی است. باستان‌شناسان بر این باورند که مردم عصر حجر در سراسر اروپا و آسیا، پیش از اختراع چرخ نخ ریسی و پارچه بافی لباس‌ها را از جنس خز و پوست و به وسیلهٔ سوزن‌هایی از جنس استخوان، شاخ گوزن و عاج و بند و نخ‌هایی که از اندام‌های مختلف بدن جانور شامل رباط و نخ ساخته شده از روده و دستگاه گوارش حیوانات و رگ می‌دوختند. امروزه برای دوزندگی از ابزارها و وسایل صنعتی و کاملا پیشرفته استفاده می‌شود که عمل طولانی دوزندگی را به کاری ساده تبدیل کرده است البته به شرط داشتن خیاطی توانا که آموزش‌های لازم را در جهت کار با ابزارآلات صنعتی دیده باشد.

خیاطی برای نخستین بار توسط یکی از پیامبران الهی در جامعه باب شد، به نحوی که تا قبل از آن مردم برای پوشاندن بدن خود از پوست حیوانات استفاده می کردند و از خیاطی و دوخت و دوز هیچ نمی دانستند. ادریس یکی از پیامبران خیاط بود. طبق اسناد دینی، او نخستین کسی بود که خیاطی کرد و طرز دوختن لباس را به مردم آموخت و از آن پس مردم به تدریج از لباس های دوخته شده استفاده می کردند.​